7 rozdzial

Obudziłam się rano dosć wcześnie, koło mnie spał Dawid. Nasze ubrania były porozrzucane po całym pokoju, pozbierałam swoje i udałam się do łazienki. Wziełam szybki prysznic, ubrałam się i wyszłam plociuchu z mieszkania tak aby nie obudzić Dawida. Szłam drogą do swojego bloku. Zgubiłam się na drodze życia. Co było wcześniej? Kawałek dzieciństwa, wolno- nie wolno , zakazy nakazy. I całkowita przegrana. Weszłam do pustego , zimnego mieszkania. Powiesiłam swoją kurtkę na wieszaku i zaczełam sobie robić śniadanie. W tym czasie zadzwonił telefon, był to Niko,ale nie odebrałam nie miałam odwagi aby z nim porozmawiać. Odrzuciłam go. Usiadlam na krześle w kuchni i myślałam nad moim życiem co ja w ogóle robie. Kocham Pencheva i wiem o tym bardzo dobrze, a to co wydarzyło się tej nocy nie powinno mieć miejsca. Przebrałam się w coś luźniejszego na nic nie miałam ochoty. Poszlam do sypialni aby trochę odpocząć. Położyłam się w swoim łóżku i przykryłam się cieplym kocem. Na początku nie mogłam zasnąć , po mojej głowie krążyły tysiące mysli, byłam na siebie zła, ze tak postapiłam. Poniosła mnie chwila emocje. Obok tego wszystkiego był  Niko, z którym się nie kontaktowałam. Bałam się jego reakcji, wiedziałam ze go ranię,ale niby czym? Nawet nie byliśmy razem. Kilka pocałunków i nic więcej. Dokąd z tym wszystkim zmierzam? Postanowiłam ze wyjadę z miasta pomyśle nad tym wszystkim w swojej rodzinnej miejscowości. Zadzwoniłam do trenera, żeby mu powiedzieć ze wyjeżdżam na kilka dni. Oczywiście dał mi kilka dni wolnych od treningow. Spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i wsiadlam do autobusu. Po kilku godzinach bylam już w domu, przywitałam się z mamą, wiedziała ze ze mną jest coś nie tak. Ruszyłam do swojego pokoju. Rozpakowałam się i położyłam się na łózku, rozmyślając nad swoim poplatanym zyciem. Chciałam odciąc się od świata, więc wyłączyłam telefon. Z pod łóżka wyciągnęłam pudełko ze starociami były w nim listy od Dawida, nie ukrywam na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Byliśmy wtedy młodzi i głupi , nie wiedzieliśmy co to znaczy prawdziwa miłosć. Nagle do mojego pokoju rozległo się pukanie

-Corcia co jest?- zostalam zapytana przez mame, która przyniosła mi obiad

-Nic, po prostu problemy sercowe.- odpowiedzialam jej

-Jeśli chcesz o tym porozmawiać, zawsze jestem do Twojej dyspozycji.

-Wiem mamo. Kocham cię- przytuliłam się do niej.

Zjadłam pyszny obiad. Na zewnątrz robiło się już ciemno. Postanowiłam iść na wieczorny spacer. Ubrałam kurtkę i wyszlam z domu. Udałam się w kierunku stawów. Ten spacer dał mi wiele zrozumiałam czego tak naprawdę chce, Postanowiłam nie kontaktowac się z Niko ani z Dawidem. Zakończę ten etap w moim zyciu.

Mój pobyt w domu dobiegł końca. Spakowałam się i ruszyłam w kierunku Rzeszowa. Po 2h byłam już na dworcu. Zamówiłam taksówkę i po kilkunastu minutach siedziałam w mieszkaniu pijać gorącą czekoladę. Spojrzałam na kalendarz , zapomniałam ze jutro jest mecz w Twierdzy. Włączyłam laptopa sprawdziłam czy jeszcze trwa rezerwacja biletów. Udało mi się mam bilety i jutro kibicuje moim pasieczką. Udalam się po bilety. Jeszcze tego wieczoru cieszyłam się z nich jak małe dziecko.

Ze snu wyrwał mnie dzwięk telefonu, przetarlam zaspane oczy.

-Cześć Paula- usłyszałam glos Dawida.

-Czesc- odpowiedziałam zaspanym glosem.

-Dlaczego się do mnie nie odzywasz?

- A mam powód?

-No raczej tak, w końcu spaliśmy ze sobą a Ty wyszłaś tak bez pozegnania.

-Dawid słuchaj, to nie powinno się wydarzyć, poniosła mnie chwila. Przepraszam.

-Paulina ,ale ja Ciebie kocham.

-Dawid przepraszam.

Rozłączyłam się i rzuciłam telefonem i ściane, rozleciał się. Wstałam z wygodnego łóżka zla jak osa. Ruszyłam do łazienki wzielam prysznic i ubralam się w czerwone rurki i czarny sweterek. Na zewnątrz było dzisiaj dość cieplo. Mecz dzisiaj był o 18 , więc mialam kilka godzin dla siebie. Postanowiłam iść na basen. Spakowałam strój kąpielowy ręcznik i ruszyłam na basen. Po ok. 30 minutach bylam już w przebieralni. Weszłam pod natrysk i po kilku chwilach pływałam już w basenie. Uwielbiałam pływać, wtedy o wszystkim zapominałam. Nagle poczułam silne uderzenie, wypłynęłam ale nikogo obok mnie nie było. Wyszlam i poszlam do szatni przebrałam się i wysuszyłam włosy, oddalam zegarek i wróciłam do domu. Zegarek wskazywał godzinę 14, do meczu jeszcze było trochę czasu. Włączyłam telewizor i oglądałam wszystko co było możliwe, w końcu wybilam 17 przebralam się i ruszyłam do Twierdzy. Może to nie był mecz na szczycie bo Resovia mierzyła się z Częstochową. Trybuny były nieco opustoszale nawet troche mnie to zdziwiło , ale po kilkunastu minutach Podpromie było wypelnione. W końcu zawodnicy wybiegli na boisku , przywitaliśmy ich ogromnymi brawami. Rozpoczęła się rozgrzewka. Wzrokiem szukałam Niko, nasze spojrzenia spotkały się, serce zaczęło mi szybciej bić w żołądku poczulam dziwny ścisk. Po zakończonej rozgrzewce sędział dal znak i mecz się rozpoczął. Starcie bez większych emocji szybka wygrana 3-0. Wstałam ze swojego miejsca i szybko ruszyłam w kierunku wyjscia nie chciałam spotkać się z Niko. Idąc schodami poczułam czyjąś  dłoń na swoim ramieniu.

-W końcu Ciebie dopadłem  usłyszałam za soba głos Bułgara.

-Czego chcesz?- odpowiedziałam mu szorstko.

Dlaczego jesteś taka?

-Jaka?

- Chłodna, nie odbierasz moich telefonów, ignorujesz mnie.

-Przepraszam Ciebie za wszystko, ale nie możemy się dalej spotykać.

Wybiegłam z Podpromia po moich czerwonych policzkach spluwały łzy. Zakończyłam coś w swoim zyciu i wiem ,ze tego będę żałowała. Wróciłam do domu zapłakana i zmarznięta z wyrzutami sumienia, ze tak postąpiłam. Nagle zadzwonił telefon był to trener.

-Witam, obudziłem Cię może?

-Nie a co się stało?

-Mam dla Ciebie dobrą wiadomość, chcą Ciebie  w Sopocie, jutro mam dac im odpowiedz czy się zgadzasz.

Bez żadnego zastanowienia zgodziłam się, wiedziałam ze mam studia , i kilka nie pozamykanych spraw. Jeszcze tego samego wieczoru byłam spakowana. Następnego dnia pozamykałam swoje wszystkie sprawy, a może poza jedną a mianowicie Niko. Chciałam o tym zapomnieć i zacząć nowe Zycie w Sopocie. Po południu miałam pociąg , zadzwoniłam do mamy i o wszystkim jej opowiedziałam była trochę zła, ale zrozumiała ,ze chce się rozwijać. O godzinie 17 mój pociąg ruszył w kierunku Sopotu, po kilkunastu godzinach byłam już na miejscu. W duchu sobie pomyślałam rozpoczynamy nowe Zycie.

I jest kolejny! Paulina ucieka przed zyciem? czy to dobrze nie wiem sama. Dlaczego tak mało komentujecie zastanawiam się czy pisać dalej? nie wiem sama. Zycze wam miłego czytania i komentujcie to motywuje!

Następny w sobote

Pozdrawiam ;*