12 rozdział

Jak ja nie nawidze pożegnań, chociaż wiem ze są konieczne w zyciu. Tego słonecznego dnia miałam opuścić Rzeszów i jechać na drugi koniec Polski. Rano obudził mnie budzik chciałam zostać w mieszkaniu u boku Niko. Nie chętnie zwlekłam się z łóżka i udałam się w kierunku kuchni, zrobiłam sobie poranna kawę i zabrałam się za pakowanie rzeczy. Pozbierałam je i wsadziłam to czarnej torby stojącej w korytarzu. Wyjazd miałam zaplanowany na godzinę 14 . Po chwili poczułam jak ręce Niko oplataja mnie wokół tali.  Tkwiliśmy przytuleni do siebie przez kilka minut.

-Zostań ze mną-wyszeptał mi Niko do ucha.

-Wiesz, ze z miłą chęcią bym to zrobiła, ale nie mogę.

Oplotłam ręce wokół szyi i pocałowałam go. Będzie mi tego brakować przez najbliższy czas. Bułagr przebrał się i ruszył na trening a ja w tym czasie posprzątalam całe mieszkanie i dopakowałam resztę rzeczy. W końcu zegarek wybił 13;30 zaniosłam torbę na doł i ruszyłam na halę. Ochroniarz znał mnie bardzo dobrze, więc nie stwarzał większych problemów aby mnie wpuścić. Po wejściu na halę usiadlam na trybunach i wpatrywałam się w zawodnikow jak trenują. Trener co jakiś czas spoglądał na mnie i posyłał do mnie promienne uśmiechy. Spojrzałam na zegarek była godzina 14 pomachałam Bułgarowi na pożegnanie i ruszyłam w kierunku wyjścia .Poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę , obróciłam się i zobaczyłam za sobą Niko. Pociągną mnie za sobą w stronę szatni. Przytuliłam się mocno do niego i usiedliśmy na ławce. Siedziałam wtulona w tors Bułgara a on gładził mnie po włosach co chwilę spoglądając w moje tęczówki. Nie rozmawialiśmy czułam jego bliskość wiedziałam, ze muszę jechać , ale jakoś zbytni mi się nie spieszyło. W pewnej chwili do szatni wparowali pozostali zawodnicy. Posłałam im promienny uśmiech.

-Już znikam – powiedziałam im z uśmiechem na twarzy

Wyszliśmy razem z Niko i udaliśmy się przed budynek. Nasze usta znów połączyły się w namiętnym pocałunku . Wsiadłam do swojego auta i ruszyłam w drogę do Sopotu. Jadąc autem cały czas myślałam nad swoim zyciem. Nie zawsze miałam lekko w szkole koleżanki naśmiewały się ze mnie za to, że kocham sport i siatkówkę. W domu też nie było za kolorowo. Rodzice się rozwiedli i zostałam sama z mamą. Sport był u mnie na pierwszym miejscu. Trenowałam aby zapomnieć o tym wszystkim co mnie spotkało. Siatkówka zmieniła całe moje życie nie wiem gdzie bym teraz była gdyby nie ona, a teraz gram w dobrym klubie, mam dla kogo trenować, grać i walczyć o miłość. Każdego dnia o coś walczymy stawiamy sobie cele po to aby je osiagać. Jesteśmy stworzeni do waliki, ale w naszym życiu porażki też czasem się zdarzają. Z mojego rozmyślania wyrwał mnie dzwięk telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz widnial na nim napis „mama”. Odebrałam. To co usłyszałam calkiem mnie zatkało. W moich kącikach oczu pojawiły się łzy , które po jakimś czasie zaczeły spływać po moich policzkach. Nie wiem jak dojechałam z powrotem do Rzeszowa, ale kilku minutach stalam już pod drzwiami Pencheva. Zadzwoniłam dzwonkiem bo w tym amoku nie mogłam znaleźć kluczy.

-Mój tato nie żyje- wyszeptałam przez łyz.

Wtulilam się w niego mocno. Nic nie usłyszałam z jego strony. Mój tato z którym chodzilam na mecze siatkówki. Mimo ,ze rozwiódł się z mamą to nadal go kochałam. Bóg zabrał mi go tak nagle. Cały świat nagle mi runą. Z portfela wyciagłam jego zdjęcie i wpatrywałam się w nie. Najpiękniejsze chwilę spędzone z nim. Pierwszy mecz siatkówki gdy miałam 3 lata to własnie wtedy pokochałam ten sport. To on zapisał mnie do klubu gdzie rozpoczęłam treningi wielu we mnie nie wierzyło a ten zawsze dodawał mi sił powtarzał „Dopóki walczysz jesteś zwycięzcą” . Po mich policzkach spływały gorzkie łzy. Już go nie ma jest tam na górze.

Dzisiaj miał odbyć się pogrzeb. Ostatni raz spojrzałam na trumnę i gorzko zapłakałam. Pracownicy zakładu pogrzebowego pochowali mi najbliższą osobe, która dała mi Zycie. Byłam w totalnej rozsypce.

-Kochanie idziemy?- usłyszałam głos Niko.

-Ja jeszcze chwilę zostanę, jedz z moja mamą.

Pozegnalam się z Bulagrem i uklękłam nad nagrobkiem. Widniał tam znienawidzony napis przeze mnie „ na zawsze w naszych sercach”

-Cześć tato, nie ma Ciebie już ze mną. Tak strasznie mi Ciebie brakuje. Zostałam sama. Wiem ,ze patrzysz na mnie z góry i wspierasz mnie. Dziękuje Ci za wszystko. Tak mało się w ostatnim czasie widywaliśmy a ja miałam Ci tyle do opowiedzenia. Jestem na siebie cholernie zła. Odeszedłes tak nagle bez pożegnania, tam na górze na pewno jest Ci o wiele lepiej. Wierze ,ze spotkałeś Arka i Agatę. Dziękuję Ci za miłość do siatkówki.

Ucałowałam płytę nadgrobka i odeszłam. Spojrzałam w górę na niebo. Z ciemnych chmur powoli zaczęły padać pojedyncze krople deszczu. Szłam nie przejmując się niczym. Ludzie na ulicy  patrzyli się na mnie tak dziwnie. Łzy na policzkach mieszały się z kroplami deszczu.  Ktoś kiedyś powiedział ,ze Zycie człowieka usłane jest rózami ,ale one mają kolce i tak jest. Tym kolcem, który utkwił mi w sercu jest śmierć taty. Bóg zabrał mi tate i pustka pozostała w moim małym sercu.  W końcu dotarłam do mieszkania Bułgara.

-Kochanie jak Ty wyglądasz, będziesz chora.-powiedział z troską Niko

-Może umrę.

-Przestań tak mówić.

Niko dał mi swoją koszulkę i jego dresy. Z kubkiem gorącej herbaty usiadłam na parapecie wpatrując się w ludzi, którzy przemieżali ulice Rzeszowa. Wpatrywałam się w parę unoszącą się z kubka. Uświadomiłam sobie ,ze Zycie człowieka jest jak ta para bardzo ulotne gdy jest cieple i piękne jest a gdy coś ostygnie i straci smak nie ma już tego. Po moich policzkach nadal spływały łzy. W moim sercu powstała pustka, której niczym się nie da wypełnić. W kuchni pojawił się Bułgar. Przytuliłam się do niego

-Dziękuje, że jesteś.

Przepraszam za to co na gorze... ale ten rozdział jest dla mnie bardzo wazny. Jestem w Niemczech znalazlam chwilę i macie oto jest. Nie jestem z niego zadowolona. Porazka. Nastepny dopiero jak wroce.

Komentujcie bo ostatnio coś mało to robicie!

Pozdrawiam ze słonecznych Niemiec;*