11 rozdział

Trzymałam mały plastikowy przedmiot w ręku. Na okienku była jedna kreska. Ze świstem wypuściłam powietrze. Nie byłam w ciąży trochę mi ulżyło. Siedziałam w łazience oparta o ściane. W głowie układam sobie idealny plan rodziny. Wyobrażałam sobie Niko jak tatę spacerującego z wózkiem po Rzeszowskich ulicach. W kąciku moich oczu pojawiły się drobne łzy. Do rzeczywistości przywrócił mnie dzwonek do drzwi. Wstałam z zimnych płytek i ruszyłam do nich.

-Cześc skarbie-przywitał mnie Niko, całując mnie w usta.

-O, cześc

-Coś się stało-zapytał mnie Bułgar łapiąc przy tym w pasie.

-Nic po prostu trochę się rozmarzyłam- posłałam mu promienny uśmiech

Weszliśmy razem do salonu i uśiedliśmy na wygodnej kanapie. Już za dwa dni opuszczam Rzeszow i wracam do Sopotu. Bardzo tego nie chcę. Znowu będziemy oddaleni od siebie o kilkaset kilometrow. Słyszałam spokojne bicie jego serca. Chciałabym zawsze być blisko Niko budzic się i zasypiac do końca naszych dni. Bałam się tej rozłąki.

-Niko idziemy na spacer?- zaproponowałam Bułgarowi

-Jasne- odpowiedział mi całując w czoło

Udałam się w kierunku sypialni, z ogromnej szafy wyciągnęłam miętowe rurki i czarny sweterek do tego założyłam czarne vansy. Po upływie kilku minut byłam gotowa.

Wyszliśmy z mieszkania Pencheva. Niko złapał mnie za ręke i splótł nasze palce. Ze skórzanej torby wyciągnęłam swoje przeciw słoneczne okulary i ubrałam je na nos. Przemierzaliśmy ulice Rzeszowa w świetnej atmosferze, ciagle się smiałam, bo Penchev co chwile zasypywał mnie żartami i śmiesznymi historyjkami. Chodziliśmy po rynku trzymając się za ręce. Promienie słoneczne padały na nasze rozbawione twarze. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. W końcu usiedliśmy na ławeczce znajdującej się koło fontanny. Oparłam głowę na jego ramieniu i wpatrywałam się w krople wody.

-Zostało nam tylko dwa dni-przerwałam cisze między nami.

-Wiem, nie chcę tego-spojrzał w moje oczy.

-Idziemy na jakiś obiad- zaproponował  Bułgar.

-Oczywiście zrobiłam się strasznie głodna.

Po kilkunastu minutach siedzieliśmy w przytulnej knajpce przy rynku. Nie musieliśmy długo zastanawiac się nad wyborem dań, ponieważ często tu bywaliśmy. Gdy skończyliśmy konsumowac nasze zamówione dania, postanowiliśmy wrócić do domu. Droga mineła nam bardzo szybko.

-Jestem padnięta- powiedziałam rzucając się na kanapę w salonie.

-A ja nie-powiedział Penchev ruszając przy tym zadziornie brwiami.

Siatkarz usiadł na kanapie. Przyciągną mnie do siebie i zaczą skradać pocałunki na mojej szyi. Pocałunki z każda chwilą stawały się coraz bardziej namiętne. Jego ręka powędrowała pod moją bluzkę.

-Niko?- zapytałam go z uśmiechem na twarzy.

-Tak słońce-zapytał mnie Niko

-Co Ty robisz?

Z jego ust nie usłyszałam odpowiedzi. Poczułam tylko jak powoli rozpina guziki od mojego sweterka. Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Usłyszałam tylko syknięcie ze strony Bułgara. Penchev udał się, aby je otworzyć.

-Część stary- usłyszałam znajomy głos.

-Co Ty tu robisz?.

Do salonu wparował Igła wraz z Cichym, a ja w tym czasie w pośpiechu zapinałam   guziki od mojego ubrania.

-Chyba przeszkodziliśmy im w czymś-zwrócił się Pit do Igły

-No chyba tak- odpowiedział Libero z uśmiechem na twarzy.

-Niko myśleliśmy ,ze Paulina już pojechała i pójdziemy na impreze

-Ja tutaj jestem-przerwałam tą szopke.

-To nie przeszkadzamy, kontynuujcie -zasmiał się środkowy.

-Tylko róbcie to z głową-zażartował Igła

-Krzysiu!- huknęłam na niego.

Dwaj przyjaciele z boiska opuścili nasze mieszkanie. Zegarek wskazywał godzinę 18. Wstałam z wygodnej kanapy i ruszyłam do kuchni, aby przygotować kolację. Z lodówki wyciągnęłam potrzebne rzeczy i zabrałam się za przyszykowanie kolacji. Do kuchni przyszedł Niko.

-Pomoc Ci- zapytał Bułgar obejmując mnie w pasie.

-Jeśli chcesz- odpowiedziałam mu, uwalniając się z jego uścisku.

Penchev zabrał się za przygotowywanie kolacji, a ja postanowiłam wodę na herbate. Po kilkunastu minutach siedzieliśmy w kuchni delektując się kanapkami, popijając przy tym herbatę. Po zakończonym posiłku włożyłam naczynia do zmywarki i usiadłam koło Bułgara w salonie. Postanowiliśmy obejrzec jakiś film. Wtuliłam się w tors Bułgara a on mnie obją. Oczy same mi się zamykały po kilkunastu minutach odpłynęłam . Czułam jak ktoś całuje mnie w czoło. Przetarłam oczy i spojrzałam na przyjmującego, który wpatrywał się we mnie.

-Słodko wyglądasz jak spisz- przytulił mnie mocno.

-Udusisz mnie.

-Kocham Cię – wyszeptał.

Wstałam z kanapy i udałam się pod prysznic. Zdjęłam z siebie ubrania i rzuciłam je do pralki. Weszłam pod natrysk. Ciepła woda spływała po moim ciele. Wysuszyłam się ręcznikiem i przyodziałam się w piżamę. Powędrowałam do sypialni gdzie czekał już Penchcev. Weszłam pod ciepłą kołderkę i przytuliłam się do Bułgara.

I jest kolejny. Przepraszam ,ze taki nijaki ale pisze to w trudnym dla mnie okresie straciłam kogos bliskiego kogoś kto kochał siatkowke tak samo jak ja. Nie moge uwierzyc ze go juz nie ma. Dodaje przed wyjazdem nie chce was długo trzymac w niepewności. Za jakie kolwiek błędy przepraszam. Trzymajcie się;*

Te rany zdają się nie goić
Ten ból jest po prostu zbyt prawdziwy
Tego jest tak wiele, że czas nie może wszystkiego wymazac

Jutro w gorę serca bo Polska wygra mecz!

p.s przy tej piosence to pisałam 

http://www.youtube.com/watch?v=8e_gz-q15as